Kώστας Kαββαθάς
HMOYN μικρός, όταν διάβασα το βιβλίο του Richard Bach «Ο Γλάρος Ιωνάθαν», αλλά, ακόμα καισήμερα, το παραμύθι (;) λειτουργεί σαν βάλσαμο. Αν και οι περισσότεροι από τους -παλιούς-
αναγνώστες θα το έχουν διαβάσει, επιτρέψτε να θυμίσω την «υπόθεση». Το βιβλίο αναφέρεται
σ? ένα γλάρο, τον Ιωνάθαν, που είχε την τόλμη να αμφισβητεί τα όσα του έλεγαν οι μεγάλοι.
Δεν του αρκούσε να περνά τον καιρό του πετώντας πίσω από τα πλοία ψάχνοντας για τροφή,
αλλά ονειρευόταν να κάνει κάτι αλλιώτικο από τους άλλους γλάρους. Έτσι, άρχισε να
πειραματίζεται με τις τεχνικές της πτήσης, προσπαθώντας να πηγαίνει πιο γρήγορα και πιο
ψηλά από το κοπάδι. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τον έβρισκες να αιωρείται με τα φτερά
ανοιχτά στα θερμικά, ακόμα και στα 2.000 μέτρα. Σιγά σιγά και με τη βοήθεια του
εκπαιδευτή και πνευματικού του «πατέρα», Γλάρου Φλέτσερ, έφτασε στο σημείο όπου κατάλαβε
ότι μπορούσε να κάνει τα πάντα, αρκεί να το ήθελε με όλη του την ψυχή.
Μια μέρα, όμως, στην προσπάθεια να πετύχει το τέλειο, έκανε μια βαριά προσγείωση, με
αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του, αλλά όχι την επαφή με το σμήνος. Το παρακολουθούσε από
τον ουρανό, δείχνοντας στα μικρά γλαράκια πώς να πετάνε καλύτερα, ταχύτερα και ψηλότερα.
Με το πέρασμα του χρόνου, ο Ιωνάθαν έγινε δάσκαλος και οδηγός για όλους τους γλάρους...
Αυτή είναι λίγο-πολύ η ιστορία του βιβλίου που έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα και που
όσοι νομίζουν ότι αναφέρεται στα πουλιά καλύτερα να μην κάνουν τον κόπο να το
διαβάσουν...
Με τους Ολυμπιακούς να έχουν τελειώσει, χωρίς, ευτυχώς, καμία προβοκάτσια από ασφαλίτες,
με την τηλεόραση γεμάτη παράθυρα όπου διαπρέπουν οι εισαγγελείς και αστείοι έως γελοίοι
Πουαρό, με το ντόπινγκ (αλήθεια, πόσοι αθλητές ΔΕΝ παίρνουν αναβολικά;) και με τις
τελετές έναρξης και λήξης στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (με την τελευταία στο -δικό μου-
καλάθι των αχρήστων), θα έπρεπε να γράφω για τα όσα μεγάλα και τρανά συνέβησαν, αλλά, σαν
«μίζερος» που είμαι, προτιμώ να ακολουθήσω το δικό μου δρόμο, γράφοντας για τον...
Ιωνάθαν. Φοβάμαι ότι, με αυτά που κάνω, θα φάω οριστικά το κεφάλι μου και θα καταλήξω ένα
τίποτα της νεοελληνικής σκηνής. Παρ? όλα αυτά, η συγκίνηση που νιώθω, όταν φέρνω στο νου
το παραμύθι, είναι μεγάλη. Αυτό, ίσως, έχει να κάνει με το γεγονός ότι ήμουν μόλις 16
ετών, όταν έγινα κι εγώ... Ιωνάθαν, πετώντας για πρώτη φορά μόνος. Φανταστείτε έναν
πιτσιρικά που, από τα θρανία του 1ου Γυμνασίου Αθηνών, βρίσκεται σε ένα αεροδρόμιο όπου
κάποιοι φωτισμένοι άνθρωποι του δείχνουν το δρόμο του Iκάρου. Ψώνιο! Ήμουν, όμως, και
τυχερός, γιατί, εκτός από το μακαρίτη τον πατέρα (ο οποίος, παρ? όλο που εξασκούσε το
επάγγελμα του δικηγόρου, δεν άφηνε επιστημονικό βιβλίο ή περιοδικό που να μην το
διαβάσει), είχα την τύχη να γνωριστώ με το Γιώργο Μανουσάκη, έναν από τους καλύτερους
Έλληνες ζωγράφους και δεινό... αερομοντελιστή! Το έχω γράψει πολλές φορές, θα το κάνω
ακόμα μία, γιατί έτσι αποδίδω φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο που το σπίτι του στο Νέο Ψυχικό
(ένα από τα... πέντε που υπήρχαν τότε στην περιοχή) ήταν για μένα αυλή των θαυμάτων!
Έζησα μαγικές μέρες, με το Γιώργο να ζωγραφίζει τους πίνακές του, εξηγώντας την προέλευση
και τους συνδυασμούς των χρωμάτων ή να φτιάχνει μοντέλα αεροπλάνων και ανεμοπτέρων που
«πετούσε» στα χωράφια του Ψυχικού. Παρακολουθούσα μαγεμένος και σιγά σιγά άρχισα να
φτιάχνω τα δικά μου μοντέλα. Δε χρειάστηκε πολύ για να γίνω... γλάρος. ¶λλωστε, το πτυχίο
που πήρα στην ανεμοπορία ήταν το C, και η καρφίτσα που έχω ευλαβικά φυλαγμένη σε ένα
κουτάκι απεικονίζει τρία γλαράκια!
Όταν, ύστερα από χρόνια, ξαναδιάβασα το βιβλίο, ήταν σαν να ξεφύλλιζα τις σελίδες της
δικής μου ζωής - χωρίς (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) το κομμάτι με την... αναγκαστική
προσγείωση!
Αν κάποιος θέλει να εξηγήσει τι με κινεί 44 χρόνια στη δημοσιογραφία (35 στους 4Τ), αλλά
και πώς σκέφτομαι και αντιμετωπίζω τα πράγματα, δεν έχει παρά να δει το λεύκωμα που
συνοδεύει το τεύχος. Εκεί θα διαπιστώσει ότι όσα έγιναν (και όσα πρόκειται να γίνουν)
ξεκινούν από το ότι ποτέ δε δέχτηκα το «όχι» ως απάντηση και ποτέ δεν πίστεψα ότι κάτι
είναι αδύνατο.
Ίσως πείτε ότι «επαναλαμβάνομαι», όμως, θα το ξαναπώ, το ΦΑΕΘΩΝ 2004 (πήγε «άπατο», λόγω
της ελεφαντίασης ορισμένων «αρμοδίων»), η αποδοχή από τον πρόεδρο της κυβέρνησης, Κώστα
Καραμανλή, της ιδέας για έναν αγώνα «καθαρών» αυτοκινήτων από την Ολυμπία στην εκάστοτε
Oλυμπιακή πόλη, αλλά και η στήριξη από την πρόεδρο της Βουλής, ¶ννα Ψαρούδα-Μπενάκη, ενός
αγώνα ανάβασης για «καθαρά» αυτοκίνητα στον εθνικό δρυμό της Πάρνηθας αποδεικνύουν του
λόγου το αληθές!
Ιδέες που δείχνουν τον τρόπο που λειτουργούμε στο περιοδικό και αποδεικνύουν, πέρα από
κάθε αμφιβολία, άρνηση ή σνομπάρισμα από ορισμένους του ότι λαμβάνει ενεργό μέρος στη
διαμόρφωση του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού.
Και επειδή τα γραπτά μένουν (scripta manent) και καθώς τα έχω «πάρει» με ορισμένους που
έχουν, ακόμα, το θράσος να αμφισβητούν τα όσα έχουν γίνει, παραθέτω ακόμα δύο (από
δεκάδες) περιπτώσεις.
1. Παραχώρηση (το 1983) επτά αεροπλάνων Piper L21 και ολόκληρου του «στοκ» των
ανταλλακτικών τους στην Ανεμολέσχη Αθηνών.
Τα αεροπλάνα ανήκαν στην Αεροπορία Στρατού. Όταν έφτασε η στιγμή να αποσυρθούν, η μοίρα
να πουληθούν στους παλιατζήδες, έστειλα επιστολή στον τότε αρχηγό της Πολεμικής
Αεροπορίας, πτέραρχο Γιώργο Κουρή, ζητώντας να βοηθήσει να σωθούν και να παραχωρηθούν στα
αεραθλητικά σωματεία. Προς μεγάλη του τιμή κι επειδή ήταν αληθινός αεροπόρος, ενέκρινε το
αίτημα. Επειδή τα αεροπλάνα ήταν τμήμα της αμερικανικής βοήθειας, έπρεπε να το εγκρίνει
και ο τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, Τζορτζ Κίλι, πράγμα που έκανε χωρίς
καθυστέρηση. Τα L21 παραδόθηκαν στα σωματεία και, με δύο από αυτά, η Ανεμολέσχη Αθηνών,
το αρχαιότερο σωματείο στη χώρα, ρυμούλκησε τα επτά της ανεμόπτερα, μαθαίνοντας δεκάδες
νέους και νέες να πετούν.
2. Παραχώρηση από την Πολεμική Αεροπορία στην Ανεμολέσχη Αθηνών πέντε ανεμοπτέρων Grob
και επισκευή (από το Κρατικό Εργοστάσιο Αεροπλάνων) των δύο αεροπλάνων της.
Kατά τη διάρκεια των επαφών με τον πτέραρχο Κουρή για την παραχώρηση των L21, τον ρώτησα
γιατί δεν εξετάζει την πιθανότητα να αγοραστούν ανεμόπτερα για την αρχική εκπαίδευση των
μαθητών της Σχολής Ικάρων. Χωρίς απώλεια χρόνου, ο Α/ΓΕΑ σύστησε επιτροπή (στην οποία
ήμουν μέλος, μαζί με τον Κώστα Πικρό) και η Σχολή αγόρασε πέντε Grob Twin Astir. Τα σκάφη
πέταξαν για κάποιο καιρό και μετά αφέθηκαν στο υπόστεγο, για λόγους που δεν είναι, όπως
λένε, της παρούσης.
Βλέποντάς τα να μένουν στα «κουτιά», ζήτησα από έναν ακόμα αεροπόρο, τον Υπουργό ¶μυνας,
Σπ. Σπηλιωτόπουλο, να δει αν τα πέντε ανεμόπτερα μπορούσαν να παραχωρηθούν στην ΑΝ.ΛΑ,
αλλά και να επισκευαστούν τα δύο Piper της ανεμολέσχης. Ο Yπουργός ενέκρινε και τα δύο
αιτήματα σε χρόνο dt. Δε χρειάζεται να πω τι σημαίνει αυτό. Δεκάδες νέοι και νέες θα
μπορούν να εκπαιδευτούν στην ανεμοπορία, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε άλλες πόλεις
της Ελλάδας που έχουν (ή επιθυμούν να έχουν) ανεμοπορική δραστηριότητα.
Αν θέλετε να μάθετε τι έκανα από το 1983 μέχρι τώρα, θα σας πω πως έστειλα δεκάδες
επιστολές (ευτυχώς, ΟΛΕΣ βρίσκονται στο αρχείο μου), έκανα εκατοντάδες επισκέψεις και
υπέβαλα αιτήματα, όχι μόνο για τον αεραθλητισμό, αλλά και για τα μηχανοκίνητα σπορ, σε
διάφορους αρμοδίους. Από όλους «έφαγα πόρτα», για λόγους που κουράστηκα να επαναλαμβάνω.
Θα κάνω μια από τις -μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού- αναφορές σε πολιτικά
πρόσωπα, ευχαριστώντας τον Yπουργό ¶μυνας για την προσφορά του. Με την ευκαιρία, τον
διαβεβαιώνω ότι θα κάνω ό,τι μπορώ για να μην περάσουν τα σχέδια ορισμένων που, με
πρόσχημα (οι υποκριτές) την «ασφάλεια των παιδιών τους», έχουν βάλει στόχο να διώξουν τη
Σχολή Ικάρων από το αεροδρόμιο Τατοΐου και να το κάνουν, όπως το Ελληνικό, δήθεν
«μητροπολιτικό πάρκο», στο οποίο θα προβλέπεται (εδώ είναι το ψητό)... «ήπια οικιστική
ανάπτυξη»!
Ο Πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, και ο Yπουργός ¶μυνας πρέπει να είναι προσεκτικοί στις
ενέργειες που θα γίνουν από εκείνους που θα «πάρουν σπίτι» στο πρώην Ολυμπιακό χωριό. Οι
πληροφορίες λένε ότι τρεις, τέσσερις μήνες μετά την εγκατάστασή τους, οι κληρούχοι (;) θα
«αγανακτήσουν» (όπως αγανάκτησαν κάποιοι με Όνομα και Επώνυμο στην περιοχή των
Θρακομακεδόνων) και θα απαιτήσουν να φύγει το αεροδρόμιο από το Τατόι και «ο... θάνατος
πάνω από τα κεφάλια τους»! Το σχέδιο της άλωσης του «φιλέτου» εμπλέκει και τα πρώην
«βασιλικά». Λεπτομέρειες; Ναι, αν κανείς δε θέλει να ασχολείται μόνο με την «ντόπα» και
τα ούρα των cyborg.
Και μετά, τι;
Με το τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας, οι 4ΤΡΟΧΟΙ και η εταιρεία μπαίνουν στον 35ο χρόνο
τους, ορόσημο που λίγα περιοδικά στην Ελλάδα και την Ευρώπη μπορούν να πουν ότι έφτασαν.
Αν κοιτάξετε προσεκτικά, θα δείτε ότι πίσω από κάθε εξώφυλλο και σελίδα είναι κρυμμένο
ένα... γλαράκι! Έχω γράψει πολλές φορές στο «Εν Λευκώ», στον «Αντίλογο» και στα χιλιάδες
χρονογραφήματα σε περιοδικά και εφημερίδες (που σύντομα θα διαβάζετε στο δικό μου
δικτυακό τόπο) για τα όσα μου έμαθε η ζωή. Πρέπει να παραδεχτείτε ότι 40 χρόνια στην
ειδική δημοσιογραφία και 22 στη γενική (εξωτερικό δελτίο) είναι καλό σχολείο, ακόμα και
για... γλάρο! Για λόγους που έχουν να κάνουν με την απόλυτη σύγχυση που επικρατεί τα
τελευταία χρόνια (οι Έλληνες απέκτησαν εθνική συνείδηση και ανακάλυψαν σημαία και εθνικό
ύμνο μετά τη νίκη στο... Eυρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, την τέλεση -καλών- Ολυμπιακών
και την ήττα από την Εθνική Αλβανίας!), η προσφορά των 4Τ, αλλά και των περίπου... 19
περιοδικών που κυκλοφόρησαν από το 1970 μέχρι σήμερα, δεν κάνει -μεγάλη- εντύπωση στο
κοινό. Τα αποτελέσματα μιας έρευνας που κάναμε πρόσφατα για τις συνήθειες και τις
προτιμήσεις των αναγνωστών δεν ήταν απογοητευτικά μόνο για τους 4Τ, αλλά και για το ίδιο
το κοινό! Λένε ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, αλλά όχι στη δική μας περίπτωση. Είναι
απογοητευτικό να ανακαλύπτεις ότι οι περισσότεροι δε διαβάζουν περιοδικά και εφημερίδες,
επειδή έχουν «πολλά γράμματα», και είναι φρικιαστικό να βλέπεις ότι εκατοντάδες χιλιάδες
άνθρωποι μιλάνε με λεξιλόγιο σκύλου.
Όμως, ας μην είμαι «μίζερος». Οι άνθρωποι, οι συνήθειες και οι εποχές αλλάζουν και ό,τι
ήταν καλό στη δική μου εποχή μπορεί να είναι κακό στη σημερινή. Το λέω, αλλά δεν το
πιστεύω, γιατί η ιστορία του Ιωνάθαν δεν είναι ανακάλυψη του Aμερικανού συγγραφέα, αλλά
παράδειγμα πανάρχαιο. Πάντα υπήρχαν (και πάντα θα υπάρχουν) άνθρωποι που θα πολεμάνε το
κατεστημένο, θα εξερευνούν και θα ανοίγουν νέους δρόμους στον αθλητισμό (λόγω Ολυμπιακών
αυτό!), στις επιστήμες, στην τέχνη, στην τεχνολογία, στον αθλητισμό (χωρίς «ντόπα»!),
παντού. Δε θα αναφερθώ εδώ στις αυτοκινητιστικές μας πρωτιές. Είναι τόσο πολλές, που ο
ανταγωνισμός χρειάζεται τρεις ζωές για να τις πλησιάσει. Θα αναφερθώ στην πρώτη μου
αγάπη, την αεροπορία. Το 1982 ήμουν ο πρώτος Eυρωπαίος δημοσιογράφος που πέταξε με το
πρωτότυπο μαχητικό Mirage 2000. Ένα χρόνο αργότερα, ήμουν ο πρώτος Έλληνας δημοσιογράφος
που πέταξε με μαχητικό της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας (ένα Northrop F5B με κυβερνήτη
τον Παντελή Μήτσαινα). Στη συνέχεια, ο... Ιωνάθαν πέταξε με όλους τους τύπους μαχητικών
της ΠΑ (Corsair A7, F104, F4, F16 και άλλα που μπορείτε να δείτε, αν επισκεφτείτε το site
και κάνετε «κλικ» στο «Οικογενειακό ¶λμπουμ»), αλλά και με μαχητικά ξένων χωρών (Alfajet,
SIAI Marchetti, Fantrainer, MiG-25, Sukhoi Su-30 κ.ά.). Σημαίνουν κάτι όλα αυτά; Τίποτα
περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το ότι προσπαθούμε να κάνουμε καλά τη δουλειά μας και
να έχουμε δημοσιογραφικές αποκλειστικότητες. Ούτε στο διάστημα πήγαμε (ακόμα) ούτε 9.000
μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, αλλά κανείς δεν ξέρει τι επιφυλάσσει το
μέλλον. Τώρα, αν τα δικά μας παραδείγματα κάνουν κάποιους νέους να αποφασίσουν να
ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα της «δημοσιογραφίας» της
αφασίας, που ανάγει κώλους και βυζιά σε τοτέμ του σύγχρονου τρόπου ζωής, τότε κάτι κάναμε
και κάτι θ? αφήσουμε πίσω. Αν δεν έχουν, πλέον, αξία, λυπάμαι, αλλά, όπως έχω ξαναπεί,
παραμένω πιστός στα «παλιά», μια και, όπως λένε οι Aγγλοσάξονες, «you can not teach an
old dog new tricks».
Α... Παραλίγο να ξεχάσω ότι για μία εβδομάδα οδηγούσα μια... Cadillac CTS. Καλά
διαβάσατε. Ύστερα από τριάντα χρόνια, κάθισα πίσω απ? το τιμόνι του αμερικανικού θρύλου
(στην Ελλάδα, γιατί τις είχα οδηγήσει στις ΗΠΑ) κι έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Γράψαμε
αρκετά στο τεύχος Αυγούστου και συμφωνώ με τα συμπεράσματα του Ευαγόρα στη «Γνωριμία».
Γιατί; Διότι, αν εξαιρέσεις την αισθητική (που είναι θέμα υποκειμενικό), στο δρόμο το
αυτοκίνητο στέκεται καλά απέναντι στους Eυρωπαίους ανταγωνιστές (Mercedes και BMW). Η CTS
εμφανίστηκε (στην Αμερική) το δεύτερο εξάμηνο του 2002 και, ένα χρόνο αργότερα, βρέθηκε
και στην Ευρώπη και, βέβαια, στην ισχυρή Ελλάδα. Η CTS είναι η νέα μικρή Cadillac. Tο
μεταξόνιο φτάνει τα 2,88 μ., αντίστοιχο με εκείνο των Audi A6, BMW σειράς 5 και Mercedes
Ε. Το ενδιαφέρον (στο δρόμο) έγκειται στο γεγονός ότι η CTS έχει την κίνηση πίσω. Η
πλατφόρμα πάνω στην οποία χτίστηκε έχει το κωδικό «Sigma», όπου θα στηρίζεται και το νέο
Opel Omega του 2005.
Από το Omega (που πρόσφατα καταργήθηκε) είναι «κλεμμένος» και ο V6 κινητήρας, που, με
χωρητικότητα 3.175 κ.εκ., αποδίδει 218 ίππους στις 6.000 σ.α.λ. και 30,6 χλγμ. ροπής στις
3.400 σ.α.λ. Γράφαμε: «... Πρόκειται για σύγχρονη μονάδα, με 2 ΕΕΚ ανά πλευρά και 4
βαλβίδες ανά κύλινδρο, όσο και μικρή σε διαστάσεις, χάρη στην περιεχόμενη γωνία των 54°
του V. Τοποθετημένος κατά το διαμήκη άξονα, συνεργάζεται με 5άρι αυτόματο κιβώτιο που
κοστολογείται 1.600 ευρώ επιπλέον. Και αυτό, επίσης, είναι ένας καινούργιος προηγμένος
τύπος της GM, με κωδικό 5L40-E, που διαθέτει ηλεκτρονικό έλεγχο και τρία προγράμματα
λειτουργίας (Νormal, Sport, Winter), το οποίο αξίζει να σημειωθεί πως αγοράζει και η BMW
και το τοποθετεί στην Χ5! Το κύριο προσόν του είναι ότι στη διαμόρφωση ?Sport? κρατά τις
ταχύτητες στο άφημα του γκαζιού και δεν ανεβάζει, αποφορτίζοντας την ανάρτηση και
αποσταθεροποιώντας το πλαίσιο στις εισόδους των στροφών.
Και, μια που περάσαμε στο πλαίσιο και στην ανάρτηση, να πούμε πως πράγματι η CTS είναι σ?
αυτόν τον τομέα ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Η δυναμική συμπεριφορά του αυτοκινήτου
εξελίχθηκε από κοινού με την TWR και τη Sachs στη Γερμανία, και συγκεκριμένα στο παλιό
Νίρμπουργκρινγκ των 23 χλμ. και των 103 στροφών κάθε καμπυλότητας (εκεί όπου εξελίσσονται
οι Porsche, αναφέρουν στο πρες κιτ οι Aμερικανοί!). Να, λοιπόν, γιατί η κρεμαγιέρα
μεταβλητής υποβοήθησης που χρησιμοποιείται στη CTS προσφέρει μακράν το πλέον ακριβές
τιμόνι που έχουμε συναντήσει σε αμερικανικό αυτοκίνητο!...»
Έτσι ακριβώς, με αποτέλεσμα κάποιοι οδηγοί γρήγορων αυτοκινήτων να μένουν με το πόδι στο
πάτωμα, να μην μπορούν να περάσουν το σύμβολο και να αισθάνονται άβολα, γιατί ποιος είναι
αυτός ο... λεφτάς που πάει «άνεμος» με την Caddy; Μη σοβαρά παιχνίδια, για να ξεχάσουμε
Και, μια που περάσαμε στο πλαίσιο και στην ανάρτηση, να πούμε πως πράγματι η CTS είναι σ?
αυτόν τον τομέα ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Η δυναμική συμπεριφορά του αυτοκινήτου
εξελίχθηκε από κοινού με την TWR και τη Sachs στη Γερμανία, και συγκεκριμένα στο παλιό
Νίρμπουργκρινγκ των 23 χλμ. και των 103 στροφών κάθε καμπυλότητας (εκεί όπου εξελίσσονται
οι Porsche, αναφέρουν στο πρες κιτ οι Aμερικανοί!). Να, λοιπόν, γιατί η κρεμαγιέρα
μεταβλητής υποβοήθησης που χρησιμοποιείται στη CTS προσφέρει μακράν το πλέον ακριβές
τιμόνι που έχουμε συναντήσει σε αμερικανικό αυτοκίνητο!...»
Έτσι ακριβώς, με αποτέλεσμα κάποιοι οδηγοί γρήγορων αυτοκινήτων να μένουν με το πόδι στο
πάτωμα, να μην μπορούν να περάσουν το σύμβολο και να αισθάνονται άβολα, γιατί ποιος είναι
αυτός ο... λεφτάς που πάει «άνεμος» με την Caddy; Μη σοβαρά παιχνίδια, για να ξεχάσουμε
τα μεγάλα και τα σοβαρά, αλλά η ζωή τα χρειάζεται κι αυτά._ Κ. Κ.